Από γενιά σε γενιά (Α): 1939-1956

Όταν μιλάμε για εξωκρόνιους πλανήτες (Ουρανός, Ποσειδώνας, Πλούτωνας), μιλάμε για επιρροές που ξεφεύγουν από το ατομικό επίπεδο και απευθύνονται σε γενιές ολόκληρες. Η αργή κίνηση των πλανητών αυτών τους εγκαθιστά σε ένα ζώδιο για πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να σηματοδοτούν τις ζωές των ανθρώπων εκείνης της εποχής με έναν χαρακτηριστικά κοινό τρόπο και να επηρεάζουν την εξέλιξη των πραγμάτων σε κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο. Μέσα σε όλη αυτή την επίδραση δεν θα μπορούσε να μείνει ανέπαφη η θέση της οικογένειας και ο ρόλος της στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τι προσδοκίες έχει η κοινωνία από την οικογένεια; Τι στόχους έχει η ίδια; Τι περιμένει από την επόμενη γενιά; Πώς βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη;

• 1939-1956: Πλούτωνας στο Λέοντα εξάγωνο Ποσειδώνας στο Ζυγό

Λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η εικόνα της οικογένειας που επικρατούσε ήταν εκείνη του μπαμπά, της μαμάς, ενός αγοριού και ενός κοριτσιού, ενίοτε και με ένα σκυλάκι, όλοι μαζί καθισμένοι και αγκαλιασμένοι τρυφερά μπροστά από το τζάκι. Μία εικόνα πολύ όμορφη για να είναι αληθινή, μέσα σε ένα κόσμο που έχει μόλις αλληλοσπαραχθεί. Ναι, αυτή η οικογένεια είχε κάτι που της έλειπε: επαφή με την πραγματικότητα. Τα παιδιά που γεννήθηκαν με Πλούτωνα στο Λέοντα έπρεπε να καταστρέψουν (Πλούτωνας) αυτή την εικόνα του παιδιού (Λέων) και να την αντικαταστήσουν με μία πιο λειτουργική. Οι περισσότεροι γεννημένοι με Πλούτωνα στον Λέοντα είχαν γονείς με Ποσειδώνα στο Λέοντα – η εικόνα του ιδανικού παιδιού που βασάνιζε τα ίδια τα τέκνα της οικογένειας έπρεπε να πεθάνει, αφού τα παιδιά της γενιάς του Πλούτωνα στο Λέοντα δεν ήθελαν να κουβαλούν τα βάρη και τις υπερβολικές προσδοκίες, τα όνειρα και τα απωθημένα, τις θυσίες και τα κρίματα των γονέων τους. Επίσης, τα παιδιά με Πλούτωνα στο Λέοντα είχαν γονείς με Πλούτωνα στον Καρκίνο – το ζώδιο της οικογένειας, και μάλιστα της πυρηνικής οικογένειας. Έπρεπε λοιπόν να αρνηθούν τους παραδοσιακούς ρόλους της οικογένειας και να εκθρονίσουν τον βασιλιά-τύραννο αυτής. Οι γονείς αυτοί (με Ποσειδώνα στο Λέοντα) όταν αργότερα πέρασε ο Πλούτωνας στο Λέοντα ένιωσαν ότι τα όνειρά τους και τα ιδανικά τους έχουν δύναμη και ισχύ και για το λόγο αυτό δημιούργησαν δυναστίες και μνημεία για να γιορτάσουν τη δύναμη αυτή που χαρίζει η οικογένεια και τα παιδιά – το φαινόμενο του Baby Boom. Όμως τα όνειρα αυτά δεν ήταν αρκετά για να θρέψουν τις ανάγκες των παιδιών τους για επανάσταση και δράμα. Η γενιά αυτή (1939-1956) είχε ως στόχο της να εξυψώσει το άτομο στο πιο υψηλό του επίπεδο και να νικήσει όλους τους φόβους που γεννάει η επαφή του με την κοινωνία. Και αφού είχε παραδεχτεί τη δύναμη του ατόμου πάνω στον κόσμο, δεν μπορούσε παρά να φανεί αυτό και μέσα στην οικογένεια που δημιούργησε αυτή η γενιά. Η εμμονή με τον ‘εαυτό’ της και η ανάγκη της οικογένειας να είναι το κέντρο της προσοχής οδήγησε τη γενιά του Πλούτωνα στο Λέοντα στο να βλέπει τα παιδιά της όχι ως ξεχωριστές οντότητες, αλλά ως προέκταση της δικής της επιτυχίας ως γονέας και να θεωρεί αυτονόητη την υπερβολική συμμετοχή και εμπλοκή της στις ζωές τους. Παράλληλα, με Ποσειδώνα στο Ζυγό, η γενιά αυτή προέβαλε όλα τα ιδανικά της πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και υπέφερε από την σύγκρουση των αξιών και την απώλεια της αθωότητας μέσα σε αυτές. Η ιδέα της αδερφής ψυχής και του άλλου μισού κατέληγε πολύ συχνά σε ψευδαισθήσεις και απογοητεύσεις. Από τη μία, έξαρση της ατομικότητας και συμπεριφορές τύπου «είμαι θεός» και από την άλλη, ένα σύστημα όπου ο καθένας είναι υπεύθυνος για ό,τι συμβαίνει μέσα στη σχέση. Οποιαδήποτε σχέση περιορίζει το ‘εγώ’ πρέπει να διαλυθεί, ακόμα κι αν μέσα σε αυτή οι άνθρωποι νιώθουν δυστυχείς, αλλά ασφαλείς.